تجربه وليب (دوچرخه شهري) سواري در پاريس
پاريس به سرعت به پايتخت جهاني دوچرخه هاي كرايه اي كه وليب (Velib) ناميده مي شود، تبديل شده است. وليب درواقع تركيب دو كلمه «Velo» به معني دوچرخه و «liberte» به معناي آزادي يا زمان آزاد است.
شهروندان پاريسي و البته توريست هاي ساكن در پاريس به راحتي از ايستگاه محل زندگي يا كار خود يا از مقابل سينما و رستوران و… يك دوچرخه تحويل مي گيرند و پس از تردد در شهر و انجام كارهاي ضروري خود، آن را در ايستگاه بعدي قرار مي دهند. خودشان مي گويند اين طرح به خوبي موفق به كاهش ترافيك شهري و درنتيجه آلودگي هوا شده است.
سيستم اين دوچرخه سواري به اين شكل است كه فاصله ايستگاه ها براساس زمان مورد نياز طوري تنظيم شده كه دوچرخه سواران به راحتي پيش از پايان زمان ۳۰ دقيقه به ايستگاه بعدي مي رسند و دوچرخه را پارك مي كنند. دوچرخه سواري در شهر پاريس به يك امر كاملا عادي تبديل شده است.
متروي قديمي و بدون پله برقي!
رفت و آمد در پاريس درواقع همان گشت و گذار است و ارزان ترين و بهترين راهش، پاي پياده است و بعد از آن مترو؛ متروي بزرگ و قديمي پاريس با آن دالان هاي تودرتو، پله هاي عميقش و ساختمان قديمي اش همه شهر را به هم وصل مي كند: ۱۶خط مترو كه از پنج صبح تا ۱۲:۳۰ شب كار مي كنند.
سوار مترو مي شوم و اگر همراه ايراني ام كه ساكن فرانسه است، نبود، حتما بين خط عوض كردن ها گم مي شدم. شايد يكي از ايرادات اساسي اين است كه به قدري روي تابلوهاي فرانسوي نوشته شده كه انگليسي محلي از اعراب ندارد و توريست ها سردرگم مي شوند.
گوژپشتي در نوتردام
موسيقي اصيل الجزاير با صداي گيتار آكوستيك در فضا پيچيده است. پيرمردي الجزايري زخمه بر سازش مي زند. شب است و باد خنك پاييزي، پاريس را واقعا به ميعادگاه عشاق تبديل كرده است. چراغ هاي اطراف كليساي نتردام روشن است و سنگ ريزه ها و شن هاي سفيد كف حيات كليسا مي درخشند. روي نيمكت هاي سنگي مردم نشسته اند و شب نشيني دارند.
نكته جالب فضاهاي تفريحي و مشهور پاريس در اين است كه اگر موزه و كليساها بعد از يك زمان اداري بسته مي شوند، اما محوطه آن ها براي دورهمي مردم و قدم زدن شان تا پاسي از شب باز است.
از سنگ فرش شانزه ليزه تا تهران
شانزه ليزه آمال تمام توريست ها براي سفر به فرانسه است كه در آن جا قدمي بزنند و در كافه اي بنشينند و قهوه اي بنوشند. ناخودآگاه بايد مقايسه كرد با خياباني سنگ فرش شده در تهران و هي گفت چرا نمي شود آن قدر راحت در آن خيابان قدرم زد و نشست و قهوه اي نوشيد، بدون آن كه جلوي چرخ باربرها قرار گرفت يا… اين جا پاريس است.
تجربه وليب (دوچرخه شهري) سواري در پاريس
پاريس به سرعت به پايتخت جهاني دوچرخه هاي كرايه اي كه وليب (Velib) ناميده مي شود، تبديل شده است. وليب درواقع تركيب دو كلمه «Velo» به معني دوچرخه و «liberte» به معناي آزادي يا زمان آزاد است.
شهروندان پاريسي و البته توريست هاي ساكن در پاريس به راحتي از ايستگاه محل زندگي يا كار خود يا از مقابل سينما و رستوران و… يك دوچرخه تحويل مي گيرند و پس از تردد در شهر و انجام كارهاي ضروري خود، آن را در ايستگاه بعدي قرار مي دهند. خودشان مي گويند اين طرح به خوبي موفق به كاهش ترافيك شهري و درنتيجه آلودگي هوا شده است.
سيستم اين دوچرخه سواري به اين شكل است كه فاصله ايستگاه ها براساس زمان مورد نياز طوري تنظيم شده كه دوچرخه سواران به راحتي پيش از پايان زمان ۳۰ دقيقه به ايستگاه بعدي مي رسند و دوچرخه را پارك مي كنند. دوچرخه سواري در شهر پاريس به يك امر كاملا عادي تبديل شده است.
متروي قديمي و بدون پله برقي!
رفت و آمد در پاريس درواقع همان گشت و گذار است و ارزان ترين و بهترين راهش، پاي پياده است و بعد از آن مترو؛ متروي بزرگ و قديمي پاريس با آن دالان هاي تودرتو، پله هاي عميقش و ساختمان قديمي اش همه شهر را به هم وصل مي كند: ۱۶خط مترو كه از پنج صبح تا ۱۲:۳۰ شب كار مي كنند.
سوار مترو مي شوم و اگر همراه ايراني ام كه ساكن فرانسه است، نبود، حتما بين خط عوض كردن ها گم مي شدم. شايد يكي از ايرادات اساسي اين است كه به قدري روي تابلوهاي فرانسوي نوشته شده كه انگليسي محلي از اعراب ندارد و توريست ها سردرگم مي شوند.
گوژپشتي در نوتردام
موسيقي اصيل الجزاير با صداي گيتار آكوستيك در فضا پيچيده است. پيرمردي الجزايري زخمه بر سازش مي زند. شب است و باد خنك پاييزي، پاريس را واقعا به ميعادگاه عشاق تبديل كرده است. چراغ هاي اطراف كليساي نتردام روشن است و سنگ ريزه ها و شن هاي سفيد كف حيات كليسا مي درخشند. روي نيمكت هاي سنگي مردم نشسته اند و شب نشيني دارند.
نكته جالب فضاهاي تفريحي و مشهور پاريس در اين است كه اگر موزه و كليساها بعد از يك زمان اداري بسته مي شوند، اما محوطه آن ها براي دورهمي مردم و قدم زدن شان تا پاسي از شب باز است.
از سنگ فرش شانزه ليزه تا تهران
شانزه ليزه آمال تمام توريست ها براي سفر به فرانسه است كه در آن جا قدمي بزنند و در كافه اي بنشينند و قهوه اي بنوشند. ناخودآگاه بايد مقايسه كرد با خياباني سنگ فرش شده در تهران و هي گفت چرا نمي شود آن قدر راحت در آن خيابان قدرم زد و نشست و قهوه اي نوشيد، بدون آن كه جلوي چرخ باربرها قرار گرفت يا… اين جا پاريس است.
تور استانبول